همانطور که می دانید، برای انجام هر نوع فعالیت ورزشی، رعایت موارد استاندارد، به سلامت و اثر بخشی آن کمک می کند. استفاده از کفش مناسب یکی از اصلی ترین نکات و اصول انجام هر فعالیت ورزشی می باشد. در این مقاله قصد داریم به معرفی انواع کفش کوهنوردی همچنین طبیعتگردی و رانینگ بپردازیم. پس با ما همراه باشید.

ویژگی مشترک انواع کفش کوهنوردی

یکی از محبوب ترین ورزشها و تفریحات، کوهنوردی می باشد که عده‌ای به صورت کاملا تخصصی و برخی به عنوان تفریح و گذران اوقات فراغت به آن می پردازند. فعالیت کوهنوردی بسیار پر چالش، پر انرژی و هیجان انگیز است. لذا مستلزم این است که افراد تجهیزات به خصوصی را به جهت حفظ امنیت و سلامت فردی و نیز سهولت انجام پیمایش با خود به همراه بدارند. یکی از اولین و مهمترین این تجهیزات کفش مناسب شرایط کوه است. استفاده از کفش ناهماهنگ با شرایط خاص کوه و نیز فصل، ممکن است آسیب های جبران ناپذیری را برای فرد به دنبال داشته‌باشد.

کفش کوهنوردی باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟

ابتدا باید ببینیم اصول و ویژگی های مشترک بین تمام کفش های کوهنوردی چیست و سپس به معرفی انواع کفش کوهنوردی و طبیعتگردی می پردازیم.

ایمنی:

اولین و مهم ترین ویژگی کفش کوهنوردی مناسب، برخورداری از ایمنی کافی است. بدان معنا که یک کفش کوهنوردی باید از استانداردهای ایمنی لازم پیروی کند. یعنی محکم و مقاوم و ضد ضربه و ضد رطوبت باشد و در برابر لغزندگی مسیر مقاومت خوبی از خود نشان دهد. پس در خرید کفش مناسب ابتدا ایمنی کفش را بررسی کنید و سپس اقدام به انتخاب و خرید آن نمایید.

زیره کفش:

فاکتور بعدی در بررسی و انتخاب کفش کوهنوردی، زیره‌ی آن می باشد. زیره‌ی کفش کوهنوردی باید در عین برخورداری از استحکام، راحتی لازم در هنگام پوشش نیز برای فرد فراهم کند تا در حین فعالیت موجب خستگی زودرس کوهنورد نشود.

وزن:

کفش مناسب در کوهنوردی و طبیعتگردی باید دارای وزن مناسبی باشد. نسبت به نوع پیمایش کوه کفش های کوهنوردی وزن های متفاوتی دارند. طوری که برای پیمایش های زمستانی و ارتفاعات بسیار بالا از کفش هایی استفاده می شود که چند لایه هستند و به تناسب وزن بالاتری دارند.

ضد آب بودن:

کوهنوردی ممکن است در زمستان و شرایط آب و هوایی برف و باران انجام شود. یا اینکه مسیر پیمایش به گونه‌ای باشد که مسافت هایی از مسیر از رودخانه و چشمه های کوهستانی عبور کند. بنابراین مهم است که کفش انتخابی کاملا ضد آب باشد و آب به درون آن نفوذ نکند تا موجب سرما و آسیب دیدگی پاها نشود.

تهویه هوا:

اصطلاحاً به این ویژگی خاصیت تنفسی می گویند. یعنی جنس کفش باید طوری باشد که جریان هوا به خوبی از آن عبور کند. این مورد باعث می شود در مسیرهای طولانی پا عرق نکند و فضای درونی کفش بیش از حد گرم نشود.

انواع کفش کوهنوردی:

کفش پیاده‌روی Walking

کفش پیاده روی سبک و بدون ساق است که مناسب استفاده در مسیرهای مسطع و بدون شیب می باشد. زیره‌ی این کفشها به ویژه در ناحیه پاشنه باید ضد ضربه و آنتی شوک باشد. انجام پیاده روی در مدت زمان طولانی بدون استفاده از کفش استاندارد ممکن است موجب بروز آسیب های جدی در پا، لگن، کمر و ستون فقرات شود.

کفش کوهپیمایی Trekking

درست است که از کفش های کوهپیمایی معمولا در تمامی فصول سال با توجه به شرایط آب و هوایی، می توان استفاده نمود. اما استاندارد حرفه‌ای این است که در شرایط برف و کولاک و ارتفاعات بسیار بالا از کفش مناسبتری استفاده کنید. در حالت کلی این گونه باید گفت که کفش های ترکینگ مناسب استفاده ی طبیعت گردانی است که مسافت طولانی گیاده روی می کنند و مسیرهای پیمایش کوه آنها شامل کوهنوردی های سنگین و پرچالش نمی شود.

کفش های ترکینگ از کفش های واکینگ وزن بیشتری دارند و معمولا ساق کوتاهی دارند (نیم ساق هستند). زیره‌ی آنها از کفش پیاده روی محکم تر است اما در عین حال انعطاف پذیری هم دارد. جنس این کفش ها معمولا از چرم، جیر یا پارچه های گورتکس است که نفوذپذیری رطوبت و آب در آن بسیار کم و حتی در حد صفر است.

کفش کوهنوردی Mountaineering

این گروه از کفشها مناسب استفاده در بهار تابستان و پاییز است. البته اگر کفش انتخابی شما دارایه لایه‌ی گورتکس باشد می تواند در پیمایش های سبک زمستانی هم به کارتان بیاید. اما انتخاب حرفه‌ای این است که برای پیمایش های برفی از نوع دیگری که در ادامه به آن می پردازیم استفاده نمایید.

کفش کوهنوردی ساق دار است و حدود 14 تا 19 سانت ساق دارد تا به خوبی از مچ پا در هنگام صعود حمایت کند. انعطاف پذیری در کف کفشهای کوهنوردی نسبت به کفش کوهپیمایی کمی کمتر است. در کل کفش کوهنوردی مناسب برای کوهنوردی های نیم سنگین است.

کفش کوهنوردی سنگین High Mountain

کفش های High Mountain برای پیمایش های زمستانی و ارتفاعات زیر 5000 متر مناسب هستند. این کفش ها معمولا هیچ دوختی با نخ ندارند و کاملا ضد آب هستند. این گروه از کفشها بسیار محکم و مقاوم و البته سنگین هستند. زیره‌این کفشها اصلاً انعطافپذیری ندارد و برای نصب گرامپون (تیغه های مخصوص برف و یخ) جای مخصوصی دارد.

راستی! کفش های کوهنوردی سنگین تاریخ انقضا دارند و طول عمر مشخصی دارند. پس مهم است که تاریخ تولید این کفش ها را بدانید. یادتان باشد از پوشیدن این نوع کفش ها در پیمایش های بدون برف و یخ اجتناب کنید چرا که باعث تاول در پاها می شود.

کفش هیمالیانوردی Expedition

کفش هیمالیانوردی هم از گروه کفش های سنگین است با این تفاوت که لایه ای اضافه تر دارد که به آن اصطلاحاً دو پوش و سه پوش می گویند. همانطور که انتظار می رود طراحی این کفش ها طوری است که برای صعود به ارتفاعات خیلی بالا (بیش از 5000 متر) مناسب باشد. افرادی که به صورت حرفه ای قصد صعود به قله های مرتفع دنیا مثل اورست، کی 2 و… دارند، باید از این نوع کفش ها استفاده نمایند.

زیره‌ی این گروه از کفش های کوه اصلا انعطاف پذیری ندارد. وزن آن نسبت به باقی مدلها بیشتر است. و روی کفش پوشش بلند وضخیمی (گتر) قرار می گیرد که لایه هایی دیگر را می پوشاند و از نفوذ سرما و رطوبت کاملا جلوگیری می کند. گرامپون در این مدل کفش هم قابل نصب است تا در شرایط برف و یخ ایمنی بیشتری را فراهم کند.

کفش سنگ‌نوردی Climbing

کفش های کلیمبینگ مناسب فعالیت های صخره‌نوردی و سنگ نوردی است و نیز در دیواره‌نوردی‌های درون سالن هم کاربرد دارد. این کفشها که به آنها کتانی سنگ نیز می گویند از موادی خاص و با ظاهری خاص تولید می شود. کفش سنگ نوردی در قسمت پنجه استقامت بیشتری دارد. چرا که در فعایت های صخره‌نوردی و سنگ‌نوردی بیشترین فشار به این قسمت از پاها وارد می شود.